‍

Een mens is een complex individu, dat afhankelijk van de gevoelstoestand van het moment zo vaak op zoek is naar evenwicht en rust. De tegenstellingen in de menselijke natuur en de momentane spanningen tussen rede en gevoel worden door Frank Delmulle ook vertaald in de architectuur. “De woning moet een vluchtheuvel zijn. Een plek waar men kan schuilen als men depressief of verdrietig is of waar men uitbundig kan zijn als men blij is en zich goed voelt. Daarom moet een woning verschillende atmosferen bieden. De maatschappij is keihard, de architectuur creëert een plek waar men tot rust komt. Vanuit een basisideologie omtrent architectuur wordt gestreefd naar een harmonie tussen rationeel en irrationeel, gebaseerd op de volledige mens als volmaakt poëtisch-rationeel wezen.”

Architect Frank Delmulle is de ‘toevallige’ bewoner van een woning, die hij aanvankelijk ontwierp in opdracht van een bedrijf. Hij kreeg ‘carte blanche’ zowel inzake programma als vormgeving, maar ontwierp de woning op maat van een gezin met tweekinderen. Als bij toeval kon hij enkele jaren geleden zelf de woning betrekken.

Het gebouw is ingeplant in een verkaveling, langs een drukke verkeersweg en zodanig geconcipieerd dat er een duidelijke afbakening bestaat tussen woning en omgeving, publiek en privaat. Twee basislijnen, ontstaan uit de geografie van de plaats, verankeren het gebouw met de grond. De woning lijkt wel opgevat als een grote wand, die in het landschap penetreert en waarover een gevel is geplaatst. De twee basislijnen kruisen elkaar aan de inkompartij van het gebouw om zich dan verder te bewegen.
De noordgevel trekt als een sobere, ruwe en gesloten constructie een scherm op tussen woning en buitenwereld, terwijl de zuidgevel als een frivole, lichte en open constructie een subtiele grenslijn schept tussen woning en tuin.

In de woning fungeert de eetruimte als een centrum en spilruimte. Van hieruit zijn alle overige ruimten visueel waarneembaar en dadelijk bereikbaar. In het verlengde van de eetruimte bevinden zich enerzijds de keuken en anderzijds de bibliotheek en het bureau. Beide evenwaardige en parallelle ruimten symboliseren de gelijkwaardigheid tussen het voedsel voor het lichaam en het voedsel voor de geest. Bureau, eetruimte en keuken bevinden zich op eenzelfde niveau en worden door de architect als basisruimtes beschouwd. De twee meter hoge betonwanden van de basisruimte werden afgewerkt met marmer en graniet. Ze zijn zo aangebracht dat men bij het betreden van de woning slechts een glimp van de centrale ruimte kan opvangen. De dienstruimten zijn langs een zwarte looplijn, een schaduw van de gevel, achter elkaar geschakeld.
Van in de basisruimte stijgt of daalt men naar de private ruimtes, de nevenruimtes, die constructief afhankelijk zijn van de basisruimte.
‍
Elke ruimte ademt een andere sfeer uit. De zitruimte kijkt uit op de tuin en is gehuld in warme materialen en kleuren, terwijl de eetruimte strakker en strenger aandoet en gedomineerd wordt door een monumentale wand in glasbouwstenen. Bij de afwerkingsmaterialen, marmer en graniet, contrasteren witte en zwarte tinten. Blauw is fragmentarisch gebruikt als accentkleur. De dragende binnenmuren zijn ruw gecementeerd, de niet dragende binnenmuren afgewerkt met gepolierd marmer en graniet. Elke ruimte verzoent permanent tegenstellingen om uiteindelijk te komen tot een organische eenheid.

Tekst: Colette Demil

^CREDITS

Status: 1985-1986
Team: Frank Delmulle
Klant: Privaat
Fotografie: Nike Art Photo

^PUBLICATIES

Het Laatste Nieuws, 1988 ‘ Volledig als rationeel en irrationeel’ / Konfrontaties in moderne architectuur, 1990: ‘Een promenade in en rond Kortrijk’ / Karaat, 1990: ‘Designspecial Frank Delmulle' / De Standaard, 1991: ‘Evenwicht door tegenstellingen’ /  Decors, 1991: ‘Een woning als vluchtheuvel’ / De Architect, 1991: ‘Pure architectonische improvisaties van Frank Delmulle’ / Eigen Huis & Interieur, 1993: ‘Iedere kamer zijn eigen stijl’ / Elle Wonen, 1995: ‘Respect voor ruimte’ / De Standaard, 2006: ‘Een showroom als huis’