Belgisch paviljoen Sevilla '92 ‒ DelmulleDelmulle

‍

Over expo '58: "Men had daken in de vorm van een helm, andere in de vorm van een vraagteken, de ene golvend, de andere in alle richtingen gekeerd,... een toren in spiraalvormen, paviljoenen begonnen meer op tv-toestellen te lijken dan op een architecturaal geheel. Een gekleurd enschreeuwerig delirium." (uit" De Atoomstijl")

Het is verschrikkelijk warm in Sevilla. De filter, overgangszone tussen binnen en buiten, een palenbos, leidt ons naar de ingang. Daarachter komen we in de ontvangstruimte, op hetzelfde niveau: het arduin plein, een schaduwrijke lage ruimte met achttien gaten waardoor de zon licht- en warmtevlekken stuurt.
Per roltrap dalen we af naar de kathedraalruimte, een donkere, hoge ruimte zonder zon. De hoogste roltrap is gekeerd naar de actie . Geleidelijk aan wordt het donkerder en frisser. De koelte van een grot, dieptewater, een immense ruimte met enkel voldoende licht om te zien.
Rollenderweg wordt de ruimte ontdekt. Halverwege biedt een rustpunt tijd en ruimte om te acclimatiseren.
België wordt hier geserveerd in een oase van rust.
We hunkeren naar licht, zon en warmte in het zuiden van Spanje met enkel de aanwezigheid van een beeldvoorstelling "België"; "Belgica" boven water, opgenomen in de lucht.
Het is er fris zonder kunstmatige koeling.
De subtiele speling van het weinige licht in glasbouwstenen, de schittering van diamanten.
De liften brengen ons in een minimum van tijd op het hoogteterras, 20 m boven het gebeuren, een uitzicht.
Verzengende, verstikkende hitte; we hunkeren naar schaduw en koelte.
Het rumoer is immens. Een verfrissing wordt noodzakelijk. "Belgica" in lucht.
De lift brengt ons, via restaurant en cafetaria, op het zandplein, een plein ommuurd met rode baksteen, drie meter boven de straten. Modeshow, orkesten, het zand, ook op de rest van het terrein aanwezig, als binding met erbuiten, buiten de tentoonstelling, als de Spaanse context van vakantieland. Het toerisme, de grootste ontdekking?
Via een hellend vlak gaan we terug naar het arduinplein.
Vanaf dit plein worden we naar buitengespuwd, herboren en terug op weg gestuurd.
Het geheel karakteriseert zich door drie entiteiten met elk een specifieke ruimtebeleving en constructiewijze: zo typeert het bovengrondse gedeelte hoogbouw: het bos van palen draagt het vijfentwintig meter hoge gebouw, het centrale gebouw typeert een brugconstructie, het derde gebouw een tunnelconstructie.
De drie gebouwen vloeien in elkaar over en vormen een niet te scheiden eenheid. Lucht, grond, water. Hoog, beganegrond, diep.
Het hart van het gebouw, het middengedeelte, herbergt de specifieke functies. In de zijgebouwen variëren de functies van administratie, restaurant tot leegte.
Het geheel is sterk gebonden door de imaginaire ruimtes, versterkt door een gatenstructuur in gevel, vloer en dieptewand (kunstmatige verlichting) die een leidraad biedt in hoogte, breedte en diepte.
Volledig.